"Kom joeng, we zen"

Ik begin meteen maar met een bekentenis. Ik ga gemiddeld 1x per maand naar de bioscoop maar zie zelden Vlaamse films op het grote scherm ondanks het jaarlijks groeiende aanbod. Dit keer was ik echter geïntrigeerd door een trailer, muziek die nostalgie opriep en uiteraard de vertolkingen van Kevin Janssens, Veerle Baetens en Jeroen Perceval. Dus maakte ik een uitzondering. Kevin Janssens levert een ware tour de force af als de crapuleuze Kenny die na 4 jaar uit de gevangenis komt na een fout afgelopen homejacking. Kenny hield zijn mond maar is zijn lief Sylvie (Veerle Baetens) wel kwijt aan zijn broer Dave (Jeroen Perceval) die dit niet meteen durft vertellen. Heel de film is gedrenkt in een onderhuidse spanning die voortvloeit uit het onvoorspelbare gedrag van Kevin Janssens en de dreiging die hij uitademt. Jeroen Perceval is een vat opgekropte frustraties die een beter leven ambieert. Sylvie wil vooral een normaal, saai bestaan en is de warmte in deze soms wel grauwe film, hoewel hier en daar de humor ademt dankzij opvallende gastrollen. Een verhaal zo oud als de mensheid, het sappige Antwerps, ijzersterke vertolkingen, de opzwepende house van de jaren 90 en de knappe filmbeelden maken dit voor mij een van de beste Vlaamse films sinds Rundskop. Het verhaal van 2 strijdende broers om een meisje is niet nieuw maar toch slaagt regisseur Robin Pront erin om zijn regiedebuut op te bouwen naar een spannende ontknoping. Een aparte film, misschien niet voor iedereen, maar wat mij betreft een film die blijft nazinderen en doet nadenken. Straffe kost, mooi in beeld gebracht en een soundtrack never heard before in een Vlaamse film. Waar blijft die filmsoundtrack op iTunes, Spotify & Deezer???