Door ivqozfsh_benl@k... op
De Spaanse regisseur Juan Antonio Bayona (The Orphanage) maakte met The Impossible geen film over die vloedgolf die 9 jaar geleden grote delen van Zuidoost-Azië verwoestte. U krijgt wel een heldenepos over een Spaans echtpaar vertolkt door Britse personages (Naomi Watts en Ewan McGregor) in de nasleep ervan.
Op die memorabele tweede kerstdag van 2004 verbleven ze met hun 3 zoontjes in een luxe vakantieresort aan een strand op het eiland Khao Lak. Op een tijdspanne van enkele minuten drijven metershoge golven hen uit elkaar. Wat volgt is een wanhopige en gedreven zoektocht naar elkaar en hun redding. Het echtpaar verwierf hiermee in hun land prompt een heldenstatus en kreeg er zelfs een standbeeld.
De speciale effecten die werden gebruikt om de Tsunami te creëren zijn indrukwekkend maar overdonderen niet. Het meeste filmische effect heeft de geluidsband. Die is afwisselend akelig stil en beangstigend oorverdovend. De CGI na de verwoestende golven is merkelijk beter geslaagd. De vloed die landinwaarts trekt en de moeder en haar oudste zoon te midden van een onvoorstelbare chaos aan voorwerpen voortstuwt, is ronduit hallucinant en accuraat realistisch gedraaid.
De camera draait vaak op gelijke hoogte met de waterspiegel wat u het gevoel geeft dat het water u over de lippen stroomt. In een bepaalde scene ziet u Naomi Watts drijven alsof ze verdronken is. En dat was ei zo na het geval! De apparatuur die haar tijdelijk onder water moest houden, haperde wat haar letterlijk heeft doen happen naar lucht.
In tegenstelling tot wat andere recensenten meenden te weten is de film wel degelijk grotendeels in Thailand opgenomen. De regisseur weet de sfeer van het land en zijn bewoners in beeldende en voor Thailandkenners herkenbare details te vatten en laat zijn film doordrenken met de typische Thaise geluiden, taal, gebouwen en natuur. Zelfs de Boeddhistische gezangen op de achtergrond ontbreken niet. Een ander eyecatcher is nieuwkomer Tom Holland die als oudste zoon in al dat natuurgeweld acteert als een puur natuurtalent.
Het is wel jammer dat enkel de overlevingsstrijd van de farangs (Westerlingen) in beeld wordt gebracht. De Thais zien we enkel als genereuze en volstrekt onbaatzuchtige hulpverleners. Lokale slachtoffers zijn er haast niet te zien. En dat is een serieus minpunt die de film als een draaikolk naar beneden zuigt. Daarbovenop doet het overdadig crescendo aan strijkjes, als bombastische ondersteuning voor de emotionele vloedgolf op het einde, u verzuipen in een tsunami van meligheid.
Enfin u gaat toch naar een rampenfilm kijken om te kunnen genieten van de ellende van … de ramp? Wel op dat vlak krijgt u ruimschoots waar voor uw geld.
