Door ivqozfsh_benl@k... op
Het verhaal van Grace Kelly blijft blijkbaar voldoende tot de verbeelding spreken dat er nu ook een semi-autobiografische film (die verworpen werd door de familie van Kelly) aan haar werd gewijd.
Maar kijkers die een chronologische levensloop verwachten komen bedrogen uit: deze film gaat specifiek over een klein hoofdstuk in haar leven, waarin Monaco onder druk werd gezet door President De Gaulle van Frankrijk om hun tax regime te herzien (lees: taksen te betalen zoals elke inwoner in Frankrijk).
Grace Kelly, idyllisch en zoeterig vertolkt door Nicole Kidman, wordt hier geportretteerd als een héél nobele vrouw die haar prins bijstaat in goede en kwade dagen. Kelly wordt echter nogal ééndimensionaal en bijna mythisch neergezet als een gulle weldoener (wat uiteraard héél relatief is, gezien ze zelf ervoor koos om in exuberante luxe te leven à la prinses Diana).
Bovendien insinueert de regisseur dat Kelly een beslissende rol had (de sterke vrouw achter de man) in een historisch conflict, om toch maar vooral de rijke lui in Monaco te beschermen tegen het betalen van meer taks aan Frankrijk.
In plaats van Grace Kelly te demystificeren en haar te onderwerpen aan een kritische blik achter de mythe, wordt de figuur Grace Kelly eigenlijk enkel tot een nog hoger altaar verheven. Kidman toont een Kelly die bijna slaafs haar rol speelt, zonder al te veel innerlijke conflicten.
Braaf, sentimenteel en weinig gedurfd alsof Kelly een wonderwezen was.
De film is dan ook vooral een nogal brave vertoning die het niveau van een doordeweekse namiddag tv-film niet overstijgt. Fans van Kelly mochten blijkbaar vooral niet tegen de borst worden gestoten.
