Door ivqozfsh_benl@k... op
Wie de Carriefilm uit 1976 heeft gezien, weet al waar hij/zij zich aan kan verwachten: een thriller/horror van formaat naar het boek van Stephen King...
Het is altijd een uitdaging voor een regisseur om een remake neer te zetten, zonder dat de originele film er beter uit komt...
Ik had een flauw afkooksel verwacht van deze kaskraker uit 1976, maar in mijn ogen waren de critici iets te hardvochtig voor deze film. Ondanks het feit dat ik mij stoms stoor aan remakes (zoals de remake van Psycho en van The Omen), was ik aangenaam verrast na het bekijken van deze film. Vooreerst omdat de relatie tussen Carrie en haar moeder meer wordt belicht dan in de oude film, iets wat trouwens ook meer aan bod komt in het boek.
Persoonlijk vond ik het feit zo'n overdreven (tot op het hysterische na) godsdienstige moeder een pak enger dan de alom bekende "prom scene". Oke, Carrie wordt kwaad, but who can blame her? Je krijgt op de duur medelijden met Carrie en hoe verder de film zich ontplooit, hoe groter dat medelijden wordt. Tot je naar het einde toe op het puntje van je stoel zit en bijna met pompons zit te juichen voor Carrie, de "freak" die met tampons werd bekogeld...
Liefhebbers van het bloederige horrorgenre zullen hier echter niet aan hun trekken komen. Veeleer is Carrie een psychologische thriller die grenst aan het bovennatuurlijke, dan een mash up van brains and blood...
De acteerprestaties van de nieuwe cast hebben ook mijn verwachtingen overtroffen. Oke, Chloë Moretz ziet er wel stukken mooier uit dan de spichtige Sissy Spacek... maar ze speelt haar rol als Carrie goed! Als ze huilt, heb je zin om mee te snotteren ; wordt ze gepest, heb je zin om die klasgenoten es ferm ... ; en wordt ze verliefd, dan ben je blij voor haar, dan lach je mee met haar... Ze krijgt meer zelfvertrouwen naarmate ze haar krachten meer onder controle krijgt, maar hervalt weer in het zielige meisje dat van haar mama houdt en haar mama nodig heeft... Over die mama gesproken... Julianne Moore heeft nog maar eens bewezen alle rollen aan te kunnen, deze rol zet ze dan ook weer voortreffelijk neer... zoals eerder aangehaald: beangstigend. Persoonlijk vond ik Piper Laurie enger, maar dit ligt dan weer aan de algemene indruk die je krijgt van Carrie uit 1976 (als je van dat soort gedateerde films houdt...). Wie herinnert zich niet de "rode gloed" gedurende Carries wraak tijdens het bal...
Ondanks alles wat moeder en dochter meemaken, en hoe verschillend hun visie op de wereld ook is, toch zie je de typische liefde van een moeder voor haar kind en vice versa regelmatig in de film opduiken... Naast het wederzijdse afgrijzen natuurlijk...
De film kreeg ook bakken kritiek over zich heen qua special effects... ook hier waren de critici te hardvochtig. Toegegeven, soms zag het beeld er nog net iets te onbewerkt uit, maar je wordt meegezogen in het verhaal, zit met ingehouden adem het laatste half uur naar de film te kijken, dan doen special effects er ook niet toe vind ik. Je gaat niet naar Carrie om bloed te zien, of om special effects te zien. Je gaat omwille van het verhaal, om Carrie voor de eerste keer te ontmoeten, of om kennis te maken met haar vernieuwde versie...
Kortom: een geslaagde remake van een geslaagde verfilming van een geslaagd boek.
What more could anyone want?
