Door ivqozfsh_benl@k... op
Op een druilerige oktober avond kan je jezelf niets anders voorschotelen dan een lekkere tearjerker. Als het buiten koud is moet het vanbinnen warm zijn dus daarom ging ik voor 'The Broken Circle Breakdown'. De nieuwe emo-prent van Felix van Groeningen. Na 'De helaasheid der dingen' had ik hoge verwachtingen van deze film.
Elise en Didier zijn een alternatief koppel dat elkaar gevonden heeft in het Gentse. Hij is muzikant, zij is tattoo-artieste. De naïeve Didier raakt halsoverkop verliefd op de stoere Elise. Al vlug komt aan het licht dat beide suckers for love zijn. We krijgen een inkijk in hun leven aan de hand van flarden film. De mix van flashbacks en het heden lijken me te snel te gaan voor het cinefiel karakter van de film.
Zo leren we hun terminale dochtertje Maybelle kennen die getroffen is door kanker. We zien beide ouders ruzie maken, we zien hoe ze elkaar leren kennen, hoe hun liefde voor muziek gedeeld wordt en ze samen op de planken staan en van country-jetje geven. De hele film draait rond het verlies van hun dochtertje. Wat me opviel is dat de zaal niet snel geëmotioneerd raakt door het sterven van het 6-jarige meisje. De reden hiervoor is dat de te korte afwisselende scenes je geen ademruimte en tijd geven om het meisje en diens ouders goed te leren kennen.
De prent moet het voornamelijk hebben van de muziek en de cinematografie, die beiden werkelijk subliem zijn. Het zwakke scenario wordt duidelijk audiovisueel ondersteund. Ik heb geen kippenvel gekregen door de dialogen of door de kleine doodskist die naar buiten gedragen werd. De timbres, de samenzang en de eerlijkheid van de soundtrack, die raken pas een gevoelige snaar.
Didier speelt samen met enkele makkers in een bluegrass band. Bluegrass is een variant van country muziek. Country in zijne pure. Als audiofreak vroeg ik me af hoe een opgewekt genre als country toch een mens tot tranen kan bewegen. Niet enkel de goddelijke banjo, contrabas, steelguitar en de vijfstemmige zang waren subliem. Ook de snijdend stille achtergrondmuziek geeft de film een groot elan en dompelt je onder in dezelfde zweem waarin de cast zich bevindt. Als ik dan toch een dialoog zou moeten aanhalen dan is het deze tussen de bloed eerlijke Didier en zijn zieke dochtertje. Het meisje huilt omdat er een vogeltje tegen het raam is gevlogen. Papa Didier wil het meisje troosten maar vooral niet liegen en vindt daarom geen verhaal uit over pakweg de hemel en het hiernamaals maar besluit om op een zachte manier te verwoorden dat het vogeltje in de vuilbak moet en dan nog liefst niet bij de compost, omdat daar geen botten in mogen zitten. Mooie scene, een van de weinige scenes die zich niet wentelde in zelfmedelijden of dramatiek.
Het vooroordeel van het zien van simpele beelden op de boerenbuiten wordt tijdens de film vakkundig van tafel geveegd door de snelle shots met magische filmgrafiek.
Het relaas van dit koppel met een merkwaardig grote aanleg voor drama wordt te vluchtig in beeld gebracht. Nog steeds wil ik de drie hoofdrolspelers beter leren kennen. The Broken Circle Breakdown is geen onvoorspelbare film. De reactie op het verlies van een kind is doorgaans bij iedereen dezelfde: ongeloof, geruzie, apathie, woede,...
Het bijzondere aan dit verhaal is dat het tekort aan woorden opgevangen wordt door muzikale intermezzo's waarbij de bodylanguage en pratende blikken van zowel Didier als Elise door merg en been gaan. Pas op dat moment besef je waarom deze twee acteurs gecast zijn. Zingen, acteren, huilen,... ze doen het met verve. Vooral Veerle Baetens weet opnieuw te bekoren. Zij kan werkelijk elke rol aan. Haar gelaatsuitdrukkingen zijn onbetaalbaar en ook haar fluwelen stem grijpt je naar de keel. Persoonlijk zie ik Johan Heldenbergh liever op het toneel, zijn zin voor dramatiek is me net iets te groot.
Eén maand later hoor ik nog steeds dezelfde reacties van zowat heel filmkijkend Vlaanderen: “mooie film”, “triestig hé?” maar met stip “heb jij die soundtrack ook al?”.
Felix, you slugga, you did it again.
